چاپ

پیام مازند - از فاصله نه چندان دور صدای عصایش می‌آید، نرم و آهسته قدم برمی‌دارد تا مبادا از روی پازل مخصوص در پیاده رو خارج شود. سنگفرش‌های پیاده رو را طی می‌کند اما چند متر مانده تا انتهای مسیر به دلیل برخورد با لبه جدول به زمین می‌افتد، به سمتش می‌روم تا او را از زمین بلند کنم، می‌گوید اوضاع و احوال همه مسیرهایی که مثلاً مناسب سازی شده، همین است.
دستش را می‌گیرم و چسب مانده بر روی پیشانیش توجهم را جلب می‌کند، آن را یادگار خیابان دیگری در ساری می‌داند و براثر برخورد با تابلویی، سرش زخمی شده بود.
به شوخی و خنده می‌گوید: جای جای بدن من و دیگر نابینایان زخم برداشته از دردهایی است که دیگران به ما تحمیل کرده‌اند. خود را منصور 34 ساله معرفی می‌کند و ادامه می‌دهد: هراز چند گاهی از خانه بیرون می‌آیم و تا با دوستانم در پارکی که چند خیابان آن سوتر قرار دارد، بنشینیم و هوایی تازه کنم، اما گویی نفس کشیدن نیز در هوای تازه و پارک به ما نیامده است.
نابینای مادرزادی نیست و یک دهه‌ای است که از دیدن این دنیا با همه زیبایی‌ها، دردها و رنج‌هایش به دلیل بروز حادثه‌ای محروم مانده است، ادامه می‌دهد: دنیای نابینایی با همه چیز متفاوت است، هرچند شاید نتوانم به ظاهر ببینم اما همه اعضای من چشم شده است، دستانم، گوش‌هایم. با گرفتن چشم، توانایی‌های دیگر خداوند به ما داده است.
آرزوهایش سفید و روشن است، اما در پس آن رنجی نهفته است و از اینکه دختر مورد علاقه اش را به دلیل چشم‌هایش از دست داده، غمگین است. رفیقش هم عصازنان خود را به پارک آفتاب می‌رساند، گویا وی نیز در طول مسیر چند باری به در و دیوار خورده و یا زمین افتاده است، رنگ رخسار خبر می‌دهد از سر درود.
منصور وی را مهندس صدا می‌کند و می‌گوید: کافی است یک وسیله خراب را به دستش بدهید، تا درستش نکند دست بردار نیست، خود را علی معرفی می‌کند و می‌گوید: بچه‌های شبیه من هم نیاز به کار و شغل و خانواده دارند ولی به نیازهای آنان در جامعه توجه نمی‌شود.
وی با اظهار اینکه عصای سفید در دستان ما سبب دوری مردم و مسئولان از ما شده است، گفت: ما نیاز به ترحم نداریم، بلکه همانند دیگر قشرها به توجه نیاز داریم.
علی با بیان اینکه بارها به ادارات مختلف مراجعه کرده‌ایم تا بتونیم یک شغل در حد اپراتوری تهیه کنیم اما آن هم از ما دریغ شده است، گفت: مسئولان فقط شعار حمایت از معلولان را سر می‌دهند و در عمل خبری از آن نیست.
در مازندران بیش از 9 هزار نابینا و کم بینا وجود دارد که از این تعداد بیش از پنج هزار نفر متأهل هستند ولی فقط هزار و 200 نفر شاغل هستند. عدم مناسب سازی معابر و خیابان‌ها، اشتغال، ازدواج و حمایت نشدن از مهمترین دغدغه‌های این قشر به شمار می‌آید.
مدیرعامل جامعه نابینایان و کم بینایان مازندران گفت: فقط 44.25 درصد از معابر و خیابان‌های استان برای حضور معلولان و نابینایان مناسب سازی شده است.
محمد مهدی مسلمی در گفت‎وگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه 9 هزار و 231 نابینا و کم بینا در استان زندگی می‌کنند، افزود: عمده مشکلات فراروی این قشر اشتغال و مسکن است.
وی مناسب سازی معابر عمومی را از دیگر مشکلات بیان کرد و گفت: برخی از شهرداران اقدامات خوبی در زمینه مناسب سازی معابر انجام دادند و سازمان بهزیستی کتابچه‌ای را برای نوع و چگونگی مناسب سازی معابر را تهیه کرده است.
وی ادامه داد: متأسفانه هر کاری کردیم که کتابچه را به شهرداران بابل و ساری تحویل دهیم، محقق نشد و و با این حال 44.25 درصد از اماکن عمومی استان نسبت به مناسب سازی معابر اقدام کردند.
مسلمی با عنوان اینکه ما نابینایان دوست داریم همانند مردم عادی در معابر رفت و آمد داشته باشیم و تحقق اهداف را نیازمند همراهی شهرداری‌ها دانست.
مدیرعامل جامعه نابینایان اشتغال را از دیگر چالش‌ها بیان کرد و با بیان اینکه شش هزار و 574 نابینا و کم بینای متأهل در استان وجود دارد که فقط هزار و 200 نفر شاغل هستند، افزود: متأسفانه قانون سه درصد جذب اشتغال معلولان به خوبی اجرا نشده است.
وی با بیان اینکه نابینایان استان بسیار توانمند هستند، از مسئولان خواست تا برای اشتغال این افراد برنامه ریزی کنند.
23 اکتبر روز تکریم دارندگان و استفاده کنندگان از عصای سفید است، عصایی که نماد و پرچم استقلال است و با آن می‌توان با تکیه بر توانمندی‌های درونی، بصیرت انسانی را مشاهده کرد. پر واضح است که تکریم این افراد و همراهی آنان در مسیر پرشتاب زندگی، تنها به واسطه عمل به قوانین انجام نمی‌شود بلکه وظیفه‌ای است الهی که در یک جامعه اسلامی بر اساس تعالیم انسان ساز دین مبین اسلام بر عهده فرد فرد ما نهاده شده است.
فریما بریمان مدیرکل بهزیستی مازندران نیز در این راستا گفت: سازمان بهزیستی همواره تلاش دارد در راه استیفای خواسته‌های جامعه روشندلان و اعتلای جایگاه اجتماعی افراد دارای معلولیت گام‌های مؤثرتر در زمینه‌های آموزشی، رفاهی و رعایت مبلمان شهری بر اساس استانداردهای مناسب سازی اماکن و معابر عمومی بر دارد و این مهم با همیاری و تشریک مساعی سازمان‌های مرتبط و سایر شرکای اجتماعی میسر می‌شود.
وجود موانع متعدد در خیابان‌ها و معابر مازندران سبب شده تا میزان حضور توان‎خواهان و معلولان در شهرهای مازندران کاهش چشمگیری یابد و ساماندهی شدن این اماکن و ادارات حق طبیعی برای زندگی این افراد به شمار می‌رود.
ئ