بزرگنمايي:

پیام مازند- دوباره 17 مرداد فرارسید، گذشت و به صندوقچه تاریخ پیوست و تا سالی دیگر و روزی دیگر به نام زحمتکشان عرصه گمنامی، زحمتکشانی که خود عامل هوشیاری، بیداری و شناخت هستند و عجیب آنکه به شدت گمنام‌اند.

هنرمندانی که "خبرنگاری" نه برای بسیاری از آنها "حرفه" نان و آبداری شد و نه شاهراهی برای رسیدن به عشق غایی بلکه تنها از آن نامی مانده است.

روزی که هر ساله وعده‌های زیادی در آن شنیده می‌شود و بلافاصله پس از آن، تا سال دیگر، فراموش می‌شود، روزی که در آن به جای ارج و قرب، گوشه‌نشین‌تر از همیشه‌اید و در آن انزوا، از عظمت شما سخن گفته می‌شود که البته فقط "سخن گفته می‌شود و نه هیچ چیز دیگر".

خبرنگاری از آن دست حرفه‌های سخت و شریفی است که حتی اگر خبرنگاری امروز به جای مطالبه‌گری از مسئول، در کنار آن قرار بگیرد و مجیزگو شود هم، نمی‌توان آنچنان خرده گرفت، از آن دست حرفه‌هایی است که حتی اگر به جای فریاد مظلوم و مردم، منافع گروهی خاص را بیارایند، باز هم، عملکرد قابل دفاعی خواهند داشت.

به اعتقاد نویسنده، درست است که خبرنگار باید مستقل، محکم، بدون توجه به جریان‌های سیاسی و حاکم و به نفع مردم و منافع ملی خود قلم بزند، نقد کند، پیشنهاد و راهکار دهد و مسئول را به زمین پاسخگویی بکشاند اما وقتی در دفاع از مظلوم، خود مظلوم‌تر از همیشه و بدون حامی است، چه راهی جز سکوت و سکون دارد.

وقتی خبرنگاری خود غرق در مشکلات باشد و از فردای خود خبری ندارد، چگونه می‌تواند از دریای مشکلات مردم بنویسد و به آنها امید دهد.

وقتی برای دردهای مردم فریاد می‌زند، به جای پاسخگویی مسئول مورد نظر، مجیزگویان رسانه‌نما، پاسخ می‌دهند و انتقاد و پیشنهاد در نطفه خفه می‌شود، دیگر چه می‌توان کرد.

نکته قابل توجه اینجاست که هرچند با پیشرفت تکنولوژی و تغییر مدیا، نام و حرفه خبرنگاری نیز در لحظه، در حال تغییر است اما در کنار مردم ماندن برای همیشه ایام و از مشکلات و سختی‌های آنان نوشتن، هرگز از اصول این حرفه سخت و سنگین جدا نخواهد شد.

در این میان باید به خود خبرنگار نیز نقد کرد که شاید دلیل طیف وسیع ناملایمت‌ها و مشکلات، عملکرد آنها است، به اعتقاد نگارنده، زمانی یک خبرنگار ارج و قرب خواهد داشت که از مردم بنویسد و برای رفع مسائل و مشکلات‌شان در تلاش باشد، از این سو، هر چه از آنها دورتر شود، به طور حتم، شغل اصلی خود را نیز برای همیشه به فراموشی خواهد سپرد و از اذهان مردم دورتر می‌شود.

مع‌الوصف و با همه این تفاسیر، هنوز خبرنگاران زیادی هستند که با وجود درد و رنج‌های مکرر، همواره بر اصل و اساس خود باقی ماندند، مردم را به منافع شخصی خود ترجیح دادند و از آنها به جای دفاع از مسئول نوشتند، خبرنگارانی که با عملکرد خود، بذر امید بر دل مردم می‌نشانند و "صیانت از روشنی و راستی" را سرلوحه خود قرار می‌دهند؛ اینجاست که باید به این همکاران عزیز گفت "روزتان مبارک".