چاپ

پیام مازند - ورزش 3 /در یک سال اخیر به وفور ماجراهایی در فوتبال، فوتسال و فوتبال ساحلی مشاهده می شود که به خودی خود نگرانی و تعجب مخاطبان را به همراه داشته است.
در جریان جام ملت‌های فوتسال زنان آسیا، عملکرد تیم ملی زنان در آخرین دیدار مرحله گروهی به قدری زشت و زننده بود که حتی خبرنگاران نام‌آشنا در حوزه فوتسال شرق آسیا هم چنین‌ رویه‌ای را برنتابیدند و انتقادات تند و تیزی در چند روز اخیر به نمایش تیم ملی فوتسال زنان ایران وارد کرده‌اند. حال داستان از چه قرار بود که باعث شد شخصیت مدافع عنوان قهرمانی در دو دوره اخیر، به شکلی عجیب زیر سوال برود؟
در پایان بازی مرحله گروهی، زنان ایران به مصاف تیم ملی ویتنام رفتند و با نتیجه بدون گل زمین را ترک کردند. هرچند که دو تیم صعود خود را از قبل به مرحله حذفی قطعی و مسجل کرده بودند اما در همین دیدار، یکی از زشت‌ترین اتفاقات ممکن برای فوتسال و ورزش بانوان ایران رقم خورد؛ جایی که بر سر‌ «صدرنشین نشدن»، میان ایران و ویتنام دعوا شده بود و شاگردان فروزان سلیمانی از عمد و قصد تن به این تساوی باورنکردنی دادند تا با تفاضل گل کمتر، به رتبه دوم گروه بسنده کنند و تا مرحله فینال، مقابل ژاپن قرار نگیرند!
نمایش زنان ایران به حدی تابلو بود که بسیاری از کارشناسان خارجی و حتی داخلی چنین اقدامی را زشت و ناجوانمردانه تلقی کردند و به حساب آوردند. تیمی که در دو دوره اخیر بدون باخت و حتی بدون کسب تساوی، دو قهرمانی در جام ملت‌های فوتسال زنان آسیا به دست آورده، چرا باید از مواجه و رویارویی با تیم‌های قدرتمند در مراحل حذفی و پیش از فینال، بترسد‌؟
البته این قضیه اولین‌باری نیست که در ورزش ایران رخ می‌دهد. هفته گذشته، تیم ملی فوتبال ساحلی با همین رویه و فرمول جلو رفت و بازی پایانی مرحله گروهی خود را به طرزی مصلحتی به پرتغال واگذار کرد تا با قرارگیری در مکان دوم گروه، به سمت و سویی از جدول مرحله حذفی برود که تا فینال خبری از بازی با برزیل و اسپانیا نباشد! جالب اینجاست که همگان فکر می‌کردند شاگردان محمد نادری به راحتی آب خوردن از سد بلاروس می‌گذرند اما چنین‌ اتفاقی رخ نداد و در عین ناباوری، تیم سوم جام جهانی دوره پیشین فوتبال ساحلی، به دست بلاروس از گردونه رقابت‌ها حذف شد.

پیام مازند

بازار
با وجود قهرمانی‌های متعدد در حوزه فوتسال و فوتبال ساحلی و کسب عناوین مختلف، مهم و رنگارنگ در یک دهه اخیر، چرا هنوز از تیم‌های مدعی سنتی در هر رقابت بین‌المللی ترس و هراس داریم؟ اگر تیمی با هدف کسب عنوان قهرمانی و دفاع از آن وارد تورنمنتی جهانی می‌شود، چه فرقی می‌کند که در مرحله‌ نیمه نهایی به مصاف قدرت‌های همیشگی برود یا در فینال؟ در واقع تیمی که جام می‌خواهد، نباید ابایی از رو‌ در رو ‌شدن با مدعیان سنتی داشته باشد.
با در پیش گرفتن این روند و مسیر غیرحرفه‌ای، نه تنها پیشرفتی در هیچ زمینه‌ای حاصل نمی‌شود؛ بلکه روز به روز به اعتبار، هویت، چهره و شخصیت تیمی خود بیشتر از قبل خدشه و صدمه وارد می‌کنیم.