چاپ

پیام مازند- بانوان و مسئولیت های اجرایی همیشه به عنوان یکی از مهمترین دغدغه های فعالان حوزه زنان و خانواده مطرح است. این قشر نیمی از جامعه را تشکیل می دهد که به تازگی گوی رقابت را در بسیاری از حوزه ها از جمله کسب دانش از مردان ربوده اند به طوری که در سال‌های اخیر میزان قبولی دختران در کنکور سراسری نسبت به پسران به بیش از 50 درصد رسیده است، همچنین امروزه در مشارکت امور عام المنفعه و خدمات عمومی به ویژه در تجربه مقابله با همه گیری بیماری کووید-19 این زنان بودند که همپای مردان پیش قراول امور خارج از خانه و یاری رساندن به اقشار مختلف مردم بودند. با این همه اما همچنان بسیاری از مناصب اجرایی کشور به ویژه در سطوح بالاتر از آن مردان است، این موضوع به حدّی آشکار و غیرقابل چشم‌پوشی است که یکی از مصوبه های قانون برنامه ششم توسعه اختصاص 30 درصدی مناصب اجرایی کشور تا سال 1400 به زنان است.

در استان مازندران نیز از اوایل دهه 90 توجه به نقش آفرینی زنان در عرصه های مختلف دولتی مورد توجه مسئولان قرار گرفته است، در همین زمینه سمیه قاسمی طوسی مدیرکل امور بانوان و خانواده مازندران طی مصاحبه ای که تیرماه امسال انجام داد با اشاره به افزایش حضور بانوان در مناصب اجرایی مدعی شد که از سال 92 تا کنون حضور بانوان در عرصه مدیریتی استان رشد 50 درصدی داشته است و سهم زنان در مناصب مدیریتی مازندران به 19 درصد افزایش پیدا کرده است.

با این حال اما به نظر می رسد میزان نقش زنان در امور مدیریتی استان همچنان با شرایط ایده آل فاصله معناداری دارد به طور مثال در انتخابات ششمین دوره شوراهای شهر تنها بیست کرسی از 336 کرسی پارلمان شهری در مازندران به زنان رسید.

در همین زمینه زینب سلطانی نخستین بانوی بخشدار در شهرستان آمل که از مهرماه 97 به مدت 2 سال در این جایگاه قرار داشت در رابطه با تجربیات و چالش های خود در نقش یک مدیر دولتی به عنوان یک زن می گوید: نخستین مسئله برای من، قبول مدیریت یک زن برای مجموعه اعم از کارکنان، دهیاران، شوراها، مهندسین فنی و حسابداران بود، زیرا سابقه کم بنده و همچنین محدودیت جنسیتی در جایگاه مدیریتی به عنوان بخشدار مرکزی شهرستان آمل با توجه به حجم بالای کار در این حوزه که از گستردگی و پراکندگی جمعیتی به ویژه در بخش روستایی نشات می گرفت پذیرش مدیریت یک زن در این جایگاه را برای همکارانم سخت می کرد .

سلطانی با اشاره به تلاش های خود برای تغییر ذهنیت ها و حضور در مناسبت هایی که او از آنان به عنوان "مناسبت های مردانه" یاد می کند، افزود: نه تنها این مسئله را هیچ گاه برای خود دشوار نکردم بلکه سعی کردم در عین حفظ خطوط قرمز با ارتباط گیری مناسب و شرکت در مناسبت های مردانه مانند مجالس ترحیم و عزاداری و مسافرت های یکروزه که اکثر همراهان را مردان تشکیل می دادند ذهنیت همکارانم را نسبت به مدیریت خود تغییر دهم.

وی در ادامه با اشاره به روحیات زنان در اجرای قانون و مشکلاتی که در این زمینه برایش فراهم شد، گفت: پس از تغییر ذهنیت ها و شکستن حصارها نوبت به اجرای برنامه هایم‌ رسید از آنجا که زنان در رعایت قوانین سختگیرانه تر از آقایان عمل می کنند نیاز به زمان داشتم تا امورات را گام به گام با اجرای قوانین پیش ببرم و زمانی که در این مسیر دست بسیاری از سودجویان کوتاه شد سنگ اندازی ها نیز آغاز گردید.

سلطانی در پایان با اشاره به تجربه خود در بخشداری آمل خاطر نشان کرد: پذیرش مدیریت یک زن در مجموعه دولتی برای ارباب رجوع قابل باورتر است تا همکاران، زیرا ارباب رجوع‌ها به حرف ها و قول‌ های یک زن اعتماد بیشتری دارند تا یک مدیر مرد، به همین دلیل معمولا در مجموعه تحت مدیریت یک زن تنش های کمتری وجود دارد .

اما با توجه به آنچه گفته شد ذکر یک نکته در رابطه با استفاده از ظرفیت زنان در حوزه های مدیریتی ضروری است، اینکه حضور زنان در عرصه های مدیریتی با توجه به تمام شایستگی هایی که این قشر از جامعه دارد در خور شان و جایگاه آنان نیست پر واضح و غیرقابل انکار است اما این موضوع نباید سبب آن شود که بدون هیچ گونه سیاست گذاری و صرفا به دلیل پر کردن خلاء کمیتی میان زنان و مردان در حوزه مدیریتی، بخشی از پست های اجرایی را به آنان بخشش داد.

به اعتقاد نگارنده مهمترین موضوع در رابطه با زنان و ساختار سیاسی، اجرای به چون و چرای "عدالت اجتماعی" است، این بدین معناست که حکومت باید شرایطی را فراهم نماید تا هم زنان و هم مردان از موقعیت های برابری برای کسب آموزش و توانمدسازی برخوردار باشند، سپس بر حسب شایستگی و توانمندی هر فرد خارج از جنسیت خویش و نسبت های کمی به یکدیگر به تقسیم نقش ها پرداخت، البته نباید از یاد برد که جنبه دیگر موضوع پذیرش خود جامعه نیز هست که از راه فرهنگ سازی تحقق می یابد، به طور مثال اگر همین حالا هم شاخص های کیفیت زندگی در کشورهایی که مدیران ارشد آن را زنان تشکیل می دهند با ملل دیگر بسنجیم به حقایق غیر قابل کتمانی خواهیم رسید که نشان از ظرفیت های بالقوه زنان در عرصه های مختلف مدیریتی دارد.