پیام مازند- پسماند و معضل زباله، ارثیه ای شوم و
ابرچالشی مهیب که سال هاست مانند بختک بر جان سرسبز مازندران افتاده و تا
عمق شریان های حیاتی استان نفوذ کرده است؛ فرقی ندارد وارد کدام منطقه یا
شهرستان می شوید، امروزه تقریبا بوی تعفن زباله تمام شهرهای مازندران را
گرفته است، از ساحل تا جنگل و کوه و دشت رگه ها یا انباشتی از زباله همچون
دُملی چرکین توی ذوق و نگاه شهروندان می زند.
یکی از عجیب ترین موارد در مدیریت پسماند
زباله مازندران عدم مدیریت یکپارچه و برنامه ریزی مناسب در این زمینه است؛
به عنوان مثال در جدیدترین مورد در اتفاقی کم سابقه شهرداری یکی از شهرهای
ساحلی مازندران حاضر نشد زباله هایی که توسط انجمن های مردمی حامی محیط
زیست و دستگاه های دولتی جمع آوری شده بود را تحویل بگیرد و آن دستگاه
دولتی نیز متعاقبا زباله ها را در جایی که جمع آوری شده بود رها کرد.
یا تیرماه امسال بود که مدیرعامل سازمان
پسماند زباله استان عنوان کرد سازمان های پسماند زباله شهرهای آمل، قائمشهر
و ساری به صورت مستقل اداره می شوند و زیر نظر سازمان پسماند استان قرار
ندارند! محمد زرودی که خود از علت این ماجرا بی اطلاع بود آن را به قبل از
حضورش در این سازمان ارجاع داد و عنوان کرد این امر با مجوز سازمان شهرداری
ها و دهیاری های کشور صورت گرفته است؛ نکته جالب ماجرا آنجاست که دو شهر
آمل و ساری در نوک میدان نبرد با معضل زباله قرار دارند و مدیریتی اصولی،
هدفمند و یکپارچه در قبال آنان حیاتی است .
از طرفی عمر پروژه زباله سوز ساری نیز به
10 سال رسیده است، پروژه ای که جدا از هزینه های گزاف برای ایجاد آن به نظر
می رسد در پیچ و تاب مشکلات اداری گره خورده است و اگر به حول قوه الهی
این گره نیز باز شود تازه نوبت به قصه پر غصه تامین اعتبار می رسد .
تمامی این موارد را بگذارید در کنار این
نکته که یکی از نخستین دستورالعمل های سید محمود حسینی پور در منصب
استانداری مازندران ضرب الاجل 2 هفته ای به شهرداران برای جمع آوری زباله
ها در سطح شهرها بود، البته حسینی پور در بخشی از صحبت هایش به درستی به
نقش مردم در ایجاد نهضت همگانی برای مدیریت پسماند زباله در مازندران اشاره
کرد، اما باید این نکته را هم در نظر گرفت که بدون زیرساخت های لازم عملا
اقدام مثمرثمری در این حوزه صورت نخواهد گرفت و در بر روی همان پاشنه خواهد
چرخید.
در حال حاضر متوسط تولید زباله در کشور 2
برابر سرانه جهانی و 3 برابر کشورهای توسعه یافته است و بدون تردید استان
مازندران که یکی از مقاصد پر رفت و آمد توریستی به حساب می آید از آمار
بدتری در این زمینه برخوردار است، به طور مثال مشکل زباله در غرب استان که
توریست پذیری بیشتری نسبت به شرق استان دارد حادتر است و حتی برخی آمارها
از میزان 4 برابری تولید زباله در غرب استان نسبت به شرق خبر می دهند که
اهمیت نقش مشارکت مردمی و فرهنگ سازی عمومی در این زمینه را می رساند.
غم انگیزترین قسمت ماجرا اینجاست، در حالی
ما با عواقب پسماند زباله مانند افزایش بیماریها، تهدید حیات وحش و نابودی
محیط زیست دسته و پنجه نرم می کنیم که امروزه از زباله به عنوان «طلای
کثیف» درآمدزایی و جذب سرمایه می کنند.
در مجموع آنچه که گفته شد بدون شک یکی از
مهمترین دغدغه های دولت سیزدهم در استان مازندران موضوع پسماند است که رفع
آن عزم همگانی دولت و مردم را می طلبد، از تهیه آمارهای صحیح و به موقع از
میزان تولید زباله و انواع آن گرفته تا یکپارچه سازی، برنامه ریزی و تامین
اعتبارات لازم در این زمینه و صدالبته مشارکت مردمی در مدیریت و تفکیک
زباله های تولیدی خود، همه و همه معضلاتی است که باید رفع و رجوع گردد،
معضلاتی که بیان آن روی کاغذ آسان اما رفع آن ممکن است سالها زمان ببرد.