چاپ

پیام مازند - عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل، گفت: هیچ جا از ایران به اندازه جنگل های رامسر، چالوس، تنکابن، لفور، کیاسر با ویلا سازی در حال تخریب نیست، می‌توان گفت که مازندران با ذبح این نعمت خدادادی رکورددار تخریب محیط زیست در ایران است.
عُزیر عابسی اظهار کرد: 10 هزار سال پیش انسان تصمیم گرفت تا از غارها خارج شود و شهرنشینی را شروع کرد که در پی آن محیط زیست را تغییر داد و این موضوع از عصر کشاورزی و چوپانی به عصر انقلاب صنعتی(تولید لوکوموتیو، قطار و غیره) در سال حدود 1600 در انگلستان حرکت داد به گونه ای که برای استفاده موتورهای بخار مجبور به استخراج ذغال سنگ بود که آلودگی توسط انسان از آن موقع شروع شد.

وی تصریح کرد: آلودگی هوا آب های رودخانه های شهرهای صنعتی لندن حدود 300 سال پیش شروع که در ایران و کشورهای در حال توسعه هیچ خبری از این تغییر نبود و به صورت روستایی زندگی خود را ادامه می‌دادند.
عضوهیات علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل با اشاره به اینکه بعد از وارد شدن قطار توسعه به ایران، صنعت و خودرو هم کم کم وارد ایران شد، خاطرنشان کرد: با ورود قطار توسعه به ایران عوارض صنعتی شدن به زندگی‌ها ورود پیدا کرد و هوا، رودخانه و جنگل را به واسطه ساختن شهرها و ویلاها تحت تاثیر خود قرار داد.
عابسی با بیان اینکه همه دنیا در حال حاضر دستخوش تغییر این عصر شده‌ است، افزود: منطقه قطبی اوکر و جنگل های آمازون و مناطق مرکزی آفریقا آخرین مکان های دست نخورده دنیا است.
وی با اشاره به جمعیت 8 میلیارد حاضر و خودرو و هواپیما گفت: ابعاد تغییرات انسان بر محیط به صورت سیاره ای شده و روز زمین پاک هم به همین دلیل نامگذاری شده است. چرا که انسان نه تنها رودخانه های محلی بلکه اقیانوس ها و اتمسفر دنیا را نیز آلوده کرده و در ابعاد سیاره همه چیز درحال بهم خوردن و تغییر است.
عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل بیان کرد: گرمایش جهانی زمین و آلوده شدن اتمسفر به دی اکسید کربن و متان یکی از بزرگترین معضلاتی است که باعث گرم شدن زمین شده است که آلودگی آب ها و اقیانوس ها به آلاینده ها و پلاستیک‌ها، آلودگی اتمسفر به گازهای cfc که تخریب لایه اوزون را به همراه دارد. همچنین تخریب جنگل ها و از بین رفتن پوشش گیاهی و فرسایش زمین، تخریب حیات وحش، تخلیه کردن ابخوان ها که همه این موارد در حجم سیاره در حال رخ دادن است.
وی با اشاره به اینکه در راستای کاهش اثرات محیط زیست باید آگاهی رسانی انجام شود، گفت: متاسفانه طی سال های اخیر به دلیل مسائل حاشیه ای این اطلاع رسانی و آگاهی کاهش پیدا کرده اما باید برای محیط زیست ایران و دنیا فکری اساسی صورت بگیرد.
عابسی ادامه داد: هیچ جا از ایران به اندازه جنگل های رامسر، چالوس، تنکابن، لفور، کیاسر با ویلا سازی در حال تخریب نیست و می توان گفت که مازندران رکورددار تخریب محیط زیست در ایران است.
عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل یادآور شد: بیش از نصف زباله ها، فقط در جنگل ها رها می‌شود و از نظر آلودگی میکروبی سواحل فاضلاب های شهرهایی چون نور، چالوس و بابلسر مستقیم به دریا و جاهایی که مردم در حال شما هستند ریخته می شود.
وی تاکید کرد: کم آبی در مازندران بی داد می کند و کشت دوم تقریبا ممنوع شده است تا جایی که حتی شهرهایی چون بهشهر و نکا برنامه ریزی هایی برای تغییر کشت شالی به دلیل کم آبی است.
عابسی گفت: مازندران رِنج بسیار گسترده ای از پیامدهای مخرب محیط زیستی را تجربه کرده که کمتر استانی همه این موارد را باهم دارد.
مازندران ریه ایران است
عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل با اشاره به اینکه مازندران ریه ایران است، بیان کرد: هرکسی که می خواهد نفسی تازه کند راه شمال را در پیش می گیرد اما دریغ از تسهیلاتی برای مدیریت محیط زیست به مازندران تعلق گیرد.
وی معتقد است: مازندرانی ها هم متاسفانه در تخریب سرزمین خود کم نمی گذارند و همان هایی که زمین پدری خود را در دهه 80 و 90 با قیمت چند صد هزار تومان فروختند، اکنون سریدار و اجاره دهنده همان ویلا ها شدند.
آسمان خراش های دولتی در دل جنگل های مازندران
عابسی ادامه داد: وجود آسمان خراش ها در ارتفاعات جنگل های رامسر، متل قوها در کنار ساحل و ویلاها در فرح آباد که اکثرا مربوط به مکان های دولتی است به چشم می خورد.
50 سال آینده مازندران
عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل یادآور شد: با این روند اگر پیش برویم 50 سال دیگر مازندران نصف همین جنگل را نخواهیم داشت و برای رفتن به ساحل باید ورودی پرداخت شود و با گذر از یک ملک خصوصی به ساحل برسیم و رودخانه‌ای که در بچگی شنا می کردیم به دلیل آلودگی و کدورت ماهی امکان شنا نخواهد داشت و زباله هم در آن جا به چشم خواهد آمد.
وی ادامه داد: تا هنگامی که مدیریت مسائل محیط زیستی در مازندران عوض نشود این روند به همین روال خواهد گذشت و به جایی خواهیم رسید که جای هیچ بازگشتی وجود ندارد.