پیام مازند - آنا /کارشناس اسلحه سابر گفت: با وضعیت فعلی که از تیم‌های قدرتمندی چون ژاپن و چین شاهدیم، کسب مدال آسیایی را باید در خواب ببینیم.
معین عابدینی در گفت وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری آنا، درباره عملکرد ضعیف تیم شمشیربازی کشورمان در مسابقات جهانی گرجستان اظهار داشت: همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، نتایج شمشیربازی به این سمت سوق پیدا کرده است. تصمیمات مدیریتی که در فدراسیون گرفته شده و انتخاب مربیان، به‌صورت ناخودآگاه این روند را رقم زده‌اند. حدود یک سال پیش در مصاحبه‌ای خود من این پیش‌بینی را مطرح و تاکید کردم مسیری که فدراسیون در پیش گرفته، صحیح نیست. در ابتدا بازیکنان ما توانایی و کارایی گذشته را نداشتند. محمد رهبری این موضوع را به موقع درک کرد و از تیم ملی خداحافظی کرد. کاری که کمک بزرگی برای جوان‌گرایی در تیم بود. درمورد باهر و فتوحی هم باید این اتفاق رخ می داد.
رهبری نباید بلافاصله و بدون تجربه آکادمیک مربی هم تیمی هایش می شد
وی افزود: امروز شاهدیم که کشورهایی مانند کره جنوبی کاملاً یک تحول و رفرش در بازیکنان خود ایجاد کرده‌است. تیم‌های ایتالیا، مجارستان و حتی ژاپن که در یک سال و نیم اخیر عملکرد فوق‌العاده‌ای داشته‌اند، بازیکنان جوان و نوجوان را جایگزین کرده‌اند. در مسابقات قهرمانی جهان، ژاپن توانست کره را شکست دهد که این نشان‌دهنده اعتماد به ظرفیت نسل جوان است. موضوع بعدی که باید به آن اشاره کرد، نقش مربی است. مربی باید بتواند ورزشکاران را مدیریت و به تیم کمک کند. رهبری به عنوان یک بازیکن تأثیرگذار بوده است، سابقه خوبی در مدال‌های آسیایی و جهانی داشته، اما او که در حدود 32 یا 33 سال سن دارد، نمی‌تواند به تنهایی هدایت تیم بزرگسالان را آن هم هم تیمی های خود را بر عهده گیرد. این کار نیازمند مدیریت و انضباط خاصی است. به همین دلیل من نقد خود را متوجه رهبری نمی‌کنم، بلکه سیاست‌گذاری اشتباه فدراسیون را علت اصلی می‌دانم که منجر به این وضعیت شده است. او حتی تجربه مربیگری آکادمیک و ساختن ورزشکار از پایه را نداشته و نباید یکباره به عنوان مربی تیم بزرگسالان انتخاب می‌شد.
بازار ![]()
کسب مدال آسیایی را باید در خواب ببینیم
عابدینی ادامه داد: تیم ملی ما با هدایت پیمان فخری و حضور مجتبی عابدینی در اوج بود و توانستیم رنکینگ چهارم و پنجم جهان را کسب کنیم و مدال‌های جهانی و آسیایی متعددی به دست آوریم. اکنون با وضعیت فعلی که شاهدیم و مقایسه با تیم‌های قدرتمندی چون ژاپن و چین، کسب مدال آسیایی را باید در خواب ببینیم. یکی از علل اصلی به دوره مربیان نوجوانان و جوانان برمی‌گردد. کسانی مانند امین قربانی و رضایی‌نژاد که به عنوان مربیان تیم‌های پایه فعالیت داشتند، به اندازه کافی نتوانستند بازیکنان را به شکلی درست پرورش دهند. به عنوان مثال، تیم نوجوانان و جوانان در سال 1396 که در جام جهانی تهران طلا گرفت، و در قهرمانی آسیا شرکت کرد، دیگر نتوانست نتیجه مشابهی کسب کند.
قربانی و رضایی نژاد نتوانستند بازیکنان خوبی را از پایه بسازند
مدرس بین المللی اسلحه سابر ادامه داد: دلیل این امر این است که قربانی نتوانست ورزشکاری بسازد که بتواند از پایه رشد کند و آن را حفظ نماید. این امر باعث شد که نسلی از بازیکنان ما از بین برود. امیر رضایی‌نژاد، گرچه انسانی مثبت و سالم است، اما نتوانست نقش مؤثری در ساخت بازیکن ایفا کند و هیچ بازیکنی را به سطح قهرمانی ملی نرساند. بنابراین قرار دادن چنین افرادی در جایگاه مربیگری نوجوانان و جوانان، قطعاً به این وضعیت کنونی دامن زده است. در مسابقات اخیر، تیم بزرگسالان ما با حذف در مرحله سی و دوم نشان داد که ضعف در رده‌های پایه اثرات خود را به وضوح نشان داده است. اگر تیم ملی جوانان می رفت حداقل در مرحله اول حذف نمی شد.
اوج شکوه تیم ملی زمان سرمربیگری فخری و کاپیتانی عابدینی بود
وی افزود: برای نمونه، تیم روسیه در مسابقات دانشجویی حضور داشت، توانست در مسابقه‌ای که با تیم ما برگزار شد، با نتیجه نزدیک 45 بر 43 پیروز شود. ترکیب تیم ما متشکل از نیما زاهدی، میعاد عابدینی و امیرحسین شاکر واحمدرضا شاه امیری بود. این درحالی است که آنها یک بازیکن قدر مانند نیکلوف داشت اما این بار او حضور نداشت. باید این تیم روس را می بردیم. مشکلات متعدد از جمله مسائل فنی، روانی و بدنی به این نتایج منجر شده است. در گذشته، تیم ملی بزرگسالان با هدایت مربی کارکشته و کاریزماتیکی مانند پیمان فخری، تیمی منسجم و قوی بود. مجتبی عابدینی به عنوان کاپیتان تیم دیگر بازیکنان هم از او حساب می‌بردند و حتی سعی می‌کردند به سبک او بازی کنند. اما اکنون، تیم ملی ما چنین انسجام و مدیریتی را ندارد. من به عنوان مربی با بیش از ده سال تجربه، بازیکنان بسیاری را پرورش داده‌ام که ده‌ها مدال آسیایی و جهانی کسب کرده‌اند. از جمله احمدرضا شاه امیری، محمدحسین عابدینی، و عرفان شکوهی که همگی شاگردان من بوده‌اند. من تمامی این موارد را با جان و دل لمس کرده‌ام و بارها به مسئولان فدراسیون مانند پورسلمان که از دوستان قدیمی من است، تذکر داده‌ام که مسیر کنونی درست نیست و باید اصلاح شود.
باید به بازیکنان جوان و نوجوان فرصت بدهیم
عابدینی تصریح کرد: متأسفانه سیاست‌های مدیریتی فدراسیون باعث شده که نتیجه‌های مطلوب به دست نیاید و ما مجبور باشیم چنین نتایجی را مشاهده کنیم. واقعاً برای شمشیربازی کشور ما این شرایط ناامیدکننده است. پاکدامن از حریف فرانسوی همه جوره برتر بود، اما خوب کوچ نشد و از لحاظ روانی هم به خوبی آماده نشده بود. این مسائل باعث شد علی پاکدامن حتی نتواند به مرحله یک‌چهارم نهایی صعود کند و در مرحله شانزدهم حذف شود. خود پاکدامن این قرعه را نمی توانست انقدر راحت بنویسد. ما همه از این موضوعات ناراحتیم و معتقدیم نسل طلایی شمشیربازی ما دیگر به پایان رسیده است. نسلی که می‌توانست مدال‌های المپیک به دست آورد، ولی متأسفانه این امر محقق نشد. بازیکنانی مانند باهر نیز از تیم ملی خداحافظی کردند. نسل طلایی زمانی بود که مجتبی عابدینی در تیم حضور داشت و مدال‌ها همان موقع باید کسب می‌شد. با رفتن او، امکان تکرار آن موفقیت‌ها بسیار کم بود. ما باید به بازیکنان جوان و نوجوان فرصت بدهیم و آنها را به خوبی حمایت کنیم. متأسفانه بازیکنان نوجوان و جوان ما به حال خود رها شده‌اند و وضعیت آنها بلاتکلیف است. اردوهای منظم، کمپ‌های بین‌المللی و برنامه‌ریزی دقیق برای تمرین‌های آنها باید انجام شود تا بازیکنان بتوانند پیشرفت کنند.
وظیفه فدراسیون، پشتوانه‌سازی، نخبه‌پروری و استعدادیابی است
مدرس بین المللی اسلحه سابر در خصوص پرورش سابریست های نوجوان گفت: شمشیربازی ورزش پرهزینه‌ای است و خانواده‌ها هزینه‌های زیادی برای فرزندان خود می‌کنند. وقتی بازیکنان در سنین پایه رها شوند، انگیزه و انرژی خود را از دست می‌دهند که این امر باید در فدراسیون جدی گرفته شود. پیش‌تر در دوران حضور مجتبی، تیم ملی بزرگسالان حدود شانزده نفر بازیکن داشت تا وقتی بازیکنان اصلی سن‌شان بالا رفت، جانشینان خوبی آماده باشند. اکنون متأسفانه پشتوانه‌سازی به خوبی انجام نمی‌شود. ترمینانور نیستند. وظیفه فدراسیون، پشتوانه‌سازی، نخبه‌پروری و استعدادیابی به بهترین شکل ممکن است. من خودم مربی و مدرس بین‌المللی هستم و با هزینه فدراسیون مدرک گرفتم و در شهر خودم فعالیت می‌کنم. هرچند خودم علاقه‌ای ندارم که دائم دنبال گرفتن جایگاه باشم، اما معتقدم فدراسیون باید مربیان توانمند و موفق را جذب کند و از ظرفیت‌های آنان بهره‌مند شود. سال 1402 زمانی که پورسلمان تیم بزرگسالان را هدایت می‌کرد، من به مدت دو هفته در کنار ایشان بودم و برنامه شش ماهه‌ای ارائه دادم. پس از بازگشت از مسابقات عراق، دیگر از من دعوت نشد که همکاری کنم، در حالی که آن دوران بهترین دوران تمرین بچه‌ها از نظر خودشان بود.