یک قهرمان تاریخی را از دست دادیم

پیام مازند - ورزش 3 /آقا سوخته قهرمان محبوب دوران کودکی ما بود، ستاره تیم ملی کشتی در دهه 60 که دوبار تا مرز طلای جهان هم رفت.
خبر درگذشت رضا سوخته‌سرایی به معنای مرگ دومین چهره تاریخی این رشته ورزشی در 24 ساعت بود. آقا رضای دوست‌داشتنی، قهرمان سابق کشتی لوچو، جودو و کشتی فرنگی و آزاد. ایران در آن زمان دو سنگین وزن شاخص داشت؛ علیرضا سلیمانی که وزن به وزن بالارفته و به 130 رسیده بود و رضا سوخته‌سرایی که از اواسط دهه 1350 اسمش بین اهالی کشتی مطرح بود. ورزشکاری که می‌توانست اولین طلای ایران در فوق سنگین جهانی را بر سینه بنشاند.
سوخته و سلیمانی دو سه باری با هم کشتی گرفتند اما با مطرح شدن هر چه بیشتر سلیمانی، انجام مجدد کشتی بین این دو کشتی‌گیر سخت تر و سخت تر شد و حتی حالتی آیینی پیدا کرد و در نهایت هم هیچ‌کدام حاضر نشدند روی تشک بیایند و دیگری را زمین بزنند. سوخته، در دو مسابقه جهانی (1978 و 1981) باشکست مقابل سسلان اندیف و سلمان خاسمیکوف دو ستاره روس نقره گرفته بود و در مسابقات جهانی دیگری(1983) که شانس اول قهرمانی بود، به دلیل دستور از تهران تیم ملی جمع کرد و به کشور برگشت!
او در مسابقات المپیک 1984 هم در اوج آمادگی بود اما مثل بازیهای المپیک قبلی (1980) این رقابت از سوی ایران تحریم شد تا عملا او دو شانس کسب مدال المپیک را از دست بدهد. در سال 1985 سلیمانی به مسابقات بوداپست اعزام شد و رتبه ششم را بدست آورد و ایران در دو سال بعد (1986 و 1987) در دو دوره بعدی مسابقات جهانی کشتی شرکت نکرد و در المپیک 88 هم سلیمانی پای پرواز از تیم خط خورد! او البته از پا ننشست و یک سال بعد در مسابقات جهانی مارتینی با شکست دادن بوریس بومگارتنر آمریکایی یکی از مهمترین مدالهای تاریخ ورزش ایران را کسب کرده و قهرمان جهان شد. 

در این بین سوخته و سلیمانی در بازیهای آسیایی 1986 سئول هم به میدان رفته و در آزاد و فرنگی دو طلا برای کاروان ایران به ارمغان آورده بودند، درحالیکه صحبت از حضور سوخته‌سرایی در تیم جودوی ایران هم بود اما او ترجیح داد در رشته غیرتخصصی طلا ببرد، کاری که قبلا در رشته آزاد و در بازیهای آسیایی 1982 انجام داده و سپس آن را 8 سال بعد هم در بازیهای آسیایی پکن تکرار کرد. 
برای او بازیهای آسیایی همیشه یک رویداد ویژه بود و سه دوره پرچمداری کاروان ایران در این مسابقات به همین روحیه او برمیگشت، مردی که همه ورزش ایران دوستش داشتند. سوخته در بازیهای آسیایی یک نقره هم (1974) دارد و در صورت حضور کاروان ایران در بازیهای 1978 هم بخت اول طلای این مسابقات بود و می‌توانست رکوردی استثنایی به دست بیاورد.
این دو کشتی‌گیر رابطه‌ای به نظر نزدیک مقابل رسانه‌ها داشتند و حضورشان در هر اردویی باعث خنده و روحیه دیگران بود اما بعد از طلای سلیمانی اوضاع دگرگون شد. خود سلیمانی در مسابقات جهانی کشتی (توکیو 1990) شرکت نکرد تا سوخته‌سرایی جای او را بگیرد، مسابقه پایانی سوخته در صحنه‌های بین‌المللی با در سن 40 سالگی درحالیکه بسیار نزدیک به پیروزی مقابل بومگارتنر بود اما روی یک اشتباه کشتی را از دست داد و شاهد روی سکو رفتن سنگین‌وزنهایی شد که یک نسل از او جوانتر بودند. در دوره بعدی باز سلیمانی در مسابقات جهانی حاضر شد و با پیروزی مقابل کشتی‌گیر آمریکایی درحالی که شانس بزرگ طلا بود به دلیل اسپاسم کمر دو کشتی آخر را باخت و چهارم شد. 
یک سال بعد (المپیک 92 بارسلونا) سلیمانی باز در میدان حاضر شد و با شکست در کشتی جنجالی مقابل محمود دمیر ترک فرصت تکرار افتخار را از دست داد. این آخرین میدان جهانی دو کشتی‌گیر افسانه‌ای سنگین وزن ایران بود که نزدیک به 20 سال هزاران علاقمند به کشتی را دنبال خود کشاندند.
دو کشتی‌گیری که برای ایرانیها یادآور شمایل آشنای کشتی‌گیران در طول تاریخ بودند. تنومند و مبارز و اغلب پیروز، با شکستهایی دردناک که ملتی را با خود غمگین می‌کرد. 

از باختهای معروف آقا سوخته، دو شکستش در جام تختی مقابل کشتی‌گیر گرجستانی مالخاز مهرمانشویلی بود که 12 هزار هوادار حاضر در سالن آزادی را جان به لب کرد. او هفته بعد در برنامه ورزش و مردم حاضر بود و با تعجب و شرمندگی و کمی خنده به این کشتی نگاه می‌کرد و فکر می‌کرد چطور نتوانسته مالخاز کوتاه و چغر را خاک کند و به ایرانیان خسته و پرشور طلایی اهدا کند که اقلا خستگی خودش از غیبتهای مکرر در مسابقات جهانی را هم با آن بشوید...
رضا سوخته‌سرایی امروز جان به جان آفرین تسلیم کرد، درحالیکه سالها پیش با از دست دادن فرزند جوانش یک بار مرده بود.
روحش شاد و یادش گرامی. تسلیت به کشتی.
بازار