پیام مازند - ایسنا / رکابزن المپیکی ایران نسبت به شرایط تیم ملی دوچرخهسواری انتقاد کرد و گفت: تیم ملی به نفسهای پایانی خود رسیده است.
علی لبیب نماینده دوچرخهسواری ایران در المپیک پاریس نسبت به عملکرد فدراسیون انتقاداتی را داشت.
لبیب در بیانیهای که در اختیار ایسنا قرار گرفت، در مورد شرایط تیم ملی و بیبرنامگی فدراسیون انتقاداتی را مطرح کرد.
متن بیانیه به شرح زیر است:
متاسفانه باید بگویم شرایط دوچرخهسواری ایران در وضعیت مطلوبی قرار ندارد و اگر بخواهم صادقانه صحبت کنم، تیم ملی عملا به نفسهای پایانی خود رسیده است. در طول سالهای گذشته، هر سال به دلایل مختلف شاهد ریزش نیروها و تضعیف ساختار تیم ملی بودهایم اما امروز این روند به نقطهای رسیده که دیگر نمیتوان از کنار آن سکوت کرد.
من کسی هستم که همیشه با عشق، تعهد و علاقه در تیم ملی حضور داشتم و افتخار پوشیدن پیراهن تیم ملی برایم بسیار ارزشمند بوده است. اما با شرایط فعلی، دیگر انگیزهای برای حضور در هیچ مسابقهای که تحت عنوان تیم ملی برگزار میشود، ندارم. شاید این سوال مطرح شود که دلیل این تصمیم چیست. در سالهای اخیر، با وجود کمبودها و کاستیهای فراوان، ترجیح دادم سکوت کنم و به احترام تیم ملی حرفی نزنم اما امروز احساس میکنم گفتن این مسائل برای روشن شدن مسیر آینده ضروری است.
بازار ![]()
متاسفانه تصمیمگیریها و مدیریت آقای وفایی، مدیر تیمهای ملی، هرچند ممکن است از نگاه خودشان درست تلقی شود، اما در عمل تیم ملی را به این شرایط رسانده است. اگر کمی منصفانه و آگاهانه به نتایج نگاه کنیم، بهوضوح مشخص است تیم ملی مدالآوری که زمانی مایه افتخار بود، امروز کجا است؟ آیا باید منتظر ظهور تکستارهها باشیم؟ آیا باید همهچیز را به شانس، اتفاق یا تلاش فردی یک ورزشکار بسپاریم که بدون پشتوانه، خودش را بسازد و به نتیجه برسد.
واقعیت این است که تیم ملی با ساختار درست، برنامهریزی بلندمدت و مدیریت تخصصی معنا پیدا میکند، نه با اتکا به شانس یا توان فردی ورزشکاران.
به اعتقاد من، تا زمانی که این نوع مدیریت و تصمیمگیری در فدراسیون ادامه داشته باشد و آقای وفایی در این جایگاه حضور داشته باشند، نباید انتظار شرایط بهتر و نتایج متفاوتی داشت. نتایج امروز، بهترین گواه برای قضاوت عملکرد سالهای اخیر است.
من این صحبتها را نه از سر گلایه شخصی، بلکه از نگاه یک دوچرخهسوار دلسوز که سالها برای تیم ملی زحمت کشیده، مطرح میکنم؛ به امید اینکه شاید این نقدها باعث بازنگری و اصلاح مسیر شود.
یکی از مشکلات اساسی تیم ملی، دخالتهای غیرتخصصی و بیتوجهی به نظرات فنی ورزشکاران و مربیان است. بارها پیش آمده که ورزشکار یا مربی، با نگاه فنی و برای ارتقای سطح تیم، پیشنهاد اعزام به یک مسابقه مناسب و تدارکاتی را مطرح کرده، اما بدون توضیح منطقی با آن مخالفت شده است.
از سوی دیگر، تقویم مسابقات و برنامهریزی آمادهسازی تیم ملی عملا وجود ندارد. بهعنوان مثال، در فاصله حدود دو ماه مانده به مسابقات قهرمانی آسیا، تیم ملی هیچ برنامه مشخصی نداشت؛ نه اردو، نه مسابقه تدارکاتی و نه مسیر آمادهسازی روشن.
نکته نگرانکننده اینجاست که تنها پس از پیگیریهای مکرر من و تذکر اینکه حداقل باید سه ماه قبل برای دریافت دعوتنامه مسابقات اقدام شود، تازه این موضوع به یاد مسئولان افتاد. این در حالی است که از مسائل ابتدایی مدیریت تیم ملی محسوب میشود، نه کاری که با فشار و پیگیری ورزشکار انجام شود. با این روند و این نوع مدیریت، واقعا نباید انتظار اتفاق خاصی داشت. حتی برای رویداد مهمی مانند ناگویا هم بعید میدانم نتیجهای متفاوت رقم بخورد. متاسفانه هرچه تاکنون گفته شده، بیشتر در حد حرف بوده و در عمل، خروجی مشخصی دیده نشده است.
تیم ملی با شعار و صحبت جلو نمیرود؛ تیم ملی نیاز به برنامه، تصمیمگیری فنی، احترام به نظر مربی و ورزشکار و مدیریت حرفهای دارد. وقتی این اصول نادیده گرفته میشود، نتیجهاش چیزی جز شرایط امروز نخواهد بود.