بزرگنمايي:

پیام مازند - زومیت / اضطراب اجتماعی با نشانه‌های پنهان، زندگی روزمره افراد بسیاری را مختل کرده است؛ از علائم تا درمان مؤثر، در این مقاله با اختلالی شایع آشنا خواهید شد.
تصور کنید وارد اتاقی می‌شوید و همه نگاه‌ها به سمت شماست. کف دست‌هایتان عرق کرده، قلبتان تند می‌زند و ذهن‌تان خالی شده است. این احساس برای بسیاری از افراد در موقعیت‌هایی مانند ارائه‌ی درسی یا ملاقاتی مهم پیش می‌آید، اما برای میلیون‌ها نفر در سراسر جهان، چنین تجربه‌ای نه لحظه‌ا‌ی گذرا، بلکه بخشی همیشگی از زندگی روزمره است. تجربه‌ای شایع که به‌عنوان «خجالتی بودن» شناخته می‌شود، گاهی ممکن است پوششی برای اختلالی پنهان و نادیده‌گرفته‌شده باشد: اختلال اضطراب اجتماعی.
اختلال روانی فراگیر اضطراب اجتماعی، بیش از آن‌که نشانه‌ی ضعف شخصیت باشد، ریشه در فرآیندهای پیچیده‌ی زیستی، روانی و اجتماعی دارد. از ترس شدید قضاوت‌شدن گرفته تا پرهیز کامل از ارتباط با دیگران، نشانه‌های آن می‌تواند زندگی فرد را از درون فرسایش دهد، بدون آن‌که اطرافیان متوجه عمق ماجرا شوند.
اگرچه اضطراب اجتماعی یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی است، هنوز بسیاری از افراد آن را به‌درستی نمی‌شناسند یا در جست‌وجوی کمک، سال‌ها در سکوت رنج می‌برند. خبر خوب این است که علم روان‌شناسی و فناوری درمان در سال‌های اخیر، گام‌های بلندی در این زمینه برداشته‌اند. در ادامه، نگاهی جامع و علمی به ماهیت اضطراب اجتماعی خواهیم داشت. اگر شما یا یکی از نزدیکان‌تان با اضطراب اجتماعی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنید، این مقاله می‌تواند نقطه‌ی آغازی برای درک بهتر و راهی به‌سوی درمان باشد.
اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) چیست؟
اختلال اضطراب اجتماعی (Social Anxiety Disorder) که در منابع علمی با عنوان هراس اجتماعی یا جمع‌هراسی نیز شناخته می‌شود، نوعی اختلال روانی شایع و مزمن است که با ترس شدید، مداوم و غیرمنطقی از موقعیت‌های اجتماعی یا عملکردی همراه است. در این موقعیت‌ها، فرد گمان می‌کند که ممکن است مورد قضاوت، توجه یا تحقیر قرار گیرد. برخلاف احساس خجالت یا اضطراب موقت پیش از رویدادهای اجتماعی، در اختلال اضطراب اجتماعی این احساسات آن‌قدر فراگیر و پایدار هستند که به اجتناب از تعاملات، مختل‌شدن عملکرد روزمره و آسیب به کیفیت زندگی منجر می‌شوند.
بر اساس معیارهای دی‌اس‌ام-5، فرد مبتلا به اضطراب اجتماعی از یک یا چند موقعیت اجتماعی مشخص به‌شدت می‌ترسد، معمولاً آن‌ها را ترک و یا از آن‌ها اجتناب می‌کند. ترس نامتناسب با خطر واقعی است و به‌مدتی بیش از شش ماه ادامه دارد. این اختلال معمولاً در دوران نوجوانی آغاز می‌شود و در صورت درمان‌نشدن، می‌تواند مزمن شده و فرد را از جنبه‌های مهم زندگی شخصی، تحصیلی یا شغلی دور کند.
برای بسیاری از ما، اضطراب پیش از برخی موقعیت‌های خاص کاملاً طبیعی است، اما برای فردی که با اختلال اضطراب اجتماعی زندگی می‌کند، حتی تماس تلفنی ساده نیز می‌تواند به چالشی طاقت‌فرسا تبدیل شود. این اختلال برخلاف احساساتی مانند خجالت و شرم، ریشه‌ای عمیق دارد و می‌تواند عملکرد روزانه‌ی فرد را کاملاً مختل کند.
اضطراب اجتماعی در صورت درمان‌نشدن، فرد را از جنبه‌های مهم زندگی دور می‌کند.
علل اضطراب اجتماعی
علت دقیق اضطراب اجتماعی هنوز به‌طور کامل شناخته نشده است، اما مطالعات علمی نشان می‌دهند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، تغییرات شیمیایی مغز و تجربیات زندگی، در شکل‌گیری این اختلال نقش دارند. مغز افرادی که اضطراب اجتماعی دارند، ممکن است تعادل مواد شیمیایی مثل سروتونین، دوپامین و گلوتامات را به درستی تنظیم نکند. این مواد نقش مهمی در تنظیم خلق‌و‌خو و واکنش به استرس دارند.
از طرفی، تجربیات منفی در کودکی، مانند سوءاستفاده، تحقیرشدن، تربیت بیش‌از‌حد سخت‌گیرانه یا فقدان حمایت عاطفی، می‌تواند باعث شود که فرد در موقعیت‌های اجتماعی احساس ناامنی کند. برخی مطالعات نشان می‌دهند که وجود اضطراب در خانواده، می‌تواند احتمال بروز اضطراب اجتماعی را افزایش دهد، اما هنوز مشخص نیست که این تاثیر بیشتر ژنتیکی است یا محیطی. همچنین، تجربه‌های منفی ممکن است به نوعی اختلال اضطراب پس از سانحه (PTSD) بینجامد که اضطراب اجتماعی، یکی از علائم آن است. برخی عوامل خطر عبارتند از:
سابقه‌ی سوءاستفاده عاطفی، جسمی یا انواع دیگر
روابط منفی با همسالان
سبک فرزندپروری کنترل‌گر
دلبستگی ناایمن در کودکی
علائم اختلال اضطراب اجتماعی
علائم اختلال اضطراب اجتماعی، شامل مجموعه‌ای از واکنش‌های جسمی و روانی است که در موقعیت‌های اجتماعی یا حتی قبل و بعد از آن رخ می‌دهند. علاوه‌بر علائم جسمی شایع، بسیاری از افراد مبتلا گزارش می‌دهند که هنگام مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی، احساس می‌کنند ذهن‌شان «خالی» می‌شود و نمی‌توانند صحبت کنند یا تمرکز داشته باشند.
از نظر روانی، اضطراب اجتماعی باعث می‌شود فرد نگرانی شدیدی درباره‌ی قضاوت‌شدن یا تحقیر‌شدن داشته باشد. نگرانی آن‌قدر شدید است که گاهی فرد پیش از ورود به موقعیت اجتماعی دچار اضطراب می‌شود، در طول آن کاملاً مضطرب است و حتی پس از آن نیز به تحلیل و بررسی اشتباهات احتمالی می‌پردازد و از بدترین سناریوها می‌هراسد. این چرخه باعث می‌شود فرد به مرور زمان موقعیت‌های اجتماعی را کمتر و کمتر تجربه کند و ارتباطاتش محدودتر شود. نشانه‌ها و علائم اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
علائم جسمی
لرزش بدن و صدا
سرخ‌شدن صورت
تپش قلب شدید یا نامنظم
تعریق زیاد، به‌ویژه دست‌ها
دل‌درد و حالت تهوع
مشکل در تنفس
سرگیجه یا سبکی سر
احساس خالی‌شدن ذهن
عضلات سفت یا دردناک
علائم روانی و رفتاری
ترس مداوم از موقعیت‌هایی که ممکن است در آن‌ها مورد قضاوت منفی قرار گیرند
نگرانی از این‌که خود را خجالت‌زده یا تحقیرشده نشان دهند
ترس شدید از تعامل یا صحبت با غریبه‌ها
ترس از اینکه دیگران متوجه اضطراب شوند
ترس از بروز علائم جسمی خجالت‌آوری مانند سرخ‌شدن، تعریق و لرزش صدا
اجتناب از انجام کارها یا صحبت‌کردن با افراد، به‌دلیل ترس و شرمندگی
اجتناب از موقعیت‌هایی که ممکن است در مرکز توجه قرار گیرند
ترس یا اضطراب شدید حین موقعیت‌های اجتماعی
تحلیل عملکرد خود و پیداکردن نقص‌ها در تعاملات، پس از پایان موقعیت اجتماعی
انتظار بدترین پیامدها پس از تجربه‌ی منفی در موقعیت اجتماعی
احساس نیاز به فرار یا پنهان‌شدن
اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی رایج، مانند تعامل با افراد غریبه یا ناآشنا
شرکت‌نکردن در مهمانی‌ها یا گردهمایی‌های اجتماعی
غیبت زیاد در محل کار یا مدرسه
ترس از آغاز گفتگو
اجتناب از برقراری تماس چشمی
ترس از ورود به محلی که دیگران از قبل در آن حضور دارند
اجتناب از خریدکردن یا پس‌دادن کالا به فروشگاه
سختی صحبت تلفنی
غذانخوردن در حضور دیگران
استفاده‌نکردن از سرویس بهداشتی عمومی
لازم به ذکر است که هر شخصی گاهی دچار اضطراب می‌شود، اما در افراد مبتلا به احتلال اضطراب اجتماعی، علائم فوق دائمی و همیشگی هستند. علائم اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است در طول زمان تغییر کنند و هنگام مواجهه با تغییر، استرس و فشارهای زندگی، شدت یابند. اگرچه اجتناب از موقعیت‌ها ممکن است در کوتاه‌مدت احساس بهتری ایجاد کند، در بلندمدت و در صورت درمان‌نشدن، اضطراب احتمالاً ادامه خواهد یافت.
بازار
خجالت شدید و هراس اجتماعی
خجالت، واکنشی طبیعی است که همه‌ی انسان‌ها در برخی موقعیت‌ها تجربه می‌کنند و معمولاً موقتی و مدیریت‌پذیر است. اما وقتی خجالت به شکلی شدید، مکرر و غیرمنطقی رخ دهد و باعث اجتناب فرد از تعاملات اجتماعی شود و کیفیت زندگی روزمره را کاهش دهد، به اضطراب یا هراس اجتماعی منجر می‌شود.
خجالت واکنشی طبیعی است
هراس اجتماعی یا اضطراب اجتماعی بیشتر از احساس ساده‌ی خجالت است؛ ترسی مزمن که در بسیاری از مواقع، باعث می‌شود فرد حتی در موقعیت‌های معمولی اجتماعی هم دچار استرس و نگرانی شدید شود. ترس از آنجایی نشأت می‌گیرد که فرد نگران است رفتار یا گفتارش باعث شود دیگران او را مسخره یا طرد کنند.
تفاوت خجالت و اضطراب اجتماعی
خجالت معمولی، واکنشی گذرا به موقعیت‌هایی است که باعث می‌شوند احساس ناراحتی یا دستپاچگی کنیم، مثل صحبت‌کردن مقابل جمع یا ملاقات با فردی جدید. این احساس معمولاً کوتاه‌مدت است و با گذشت زمان از بین می‌رود.
اما اضطراب اجتماعی، اختلالی روانی است که باعث می‌شود فرد به صورت مداوم و بیش‌از‌حد نگران قضاوت‌شدن و اشتباه‌کردن در جمع باشد. ترس این فرد به قدری شدید است که باعث اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی می‌شود و زندگی‌اش را محدود می‌کند.
پیامدهای اضطراب اجتماعی
بر اساس گزارش انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا، بیش از یک‌سوم افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، تا زمانی‌که 10 سال از بروز علائم بگذرد، به‌دنبال درمان نمی‌روند. بسیاری از افراد این مشکل را به‌عنوان بیماری روانی در نظر نمی‌گیرند یا از وجود روش‌های درمانی آگاه نیستند. بدون درمان، این اختلال می‌تواند به موارد زیر آسیب برساند:
موفقیت شغلی یا تحصیلی
تعاملات اجتماعی
روابط شخصی
عزت‌نفس
کیفیت زندگی
تا 90٪ افراد مبتلا به این اختلال، دچار یک بیماری روانی دیگر نیز هستند، مانند:
افسردگی
افکار یا اقدام به خودکشی
سوءمصرف دخانیات و الکل
اضطراب اجتماعی و افسردگی
اضطراب اجتماعی و افسردگی اغلب همراه یکدیگر دیده می‌شوند و می‌توانند چرخه‌ای معیوب ایجاد کنند. ترس و اضطراب مداوم از حضور در جمع، باعث می‌شود فرد احساس تنهایی و انزوا کند که خود زمینه‌ساز افسردگی است. در مقابل، افسردگی با کاهش انگیزه، انرژی و علاقه به فعالیت‌های اجتماعی، اضطراب اجتماعی را تشدید می‌کند. حدود نیمی از افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی در دوره‌ای از زندگی‌شان دچار افسردگی نیز شده‌اند. شناخت این ارتباط، برای درمان موفق بسیار مهم است.
اختلال اضطراب اجتماعی در کودکان و نوجوانان
اختلال اضطراب اجتماعی در کودکان و نوجوانان، یکی از رایج‌ترین مشکلات روانی دوران رشد است که می‌تواند کیفیت زندگی آن‌ها را به‌شدت تحت‌تأثیر قرار دهد. این اختلال به معنی ترس و نگرانی شدید از موقعیت‌هایی است که کودک احساس کند مورد قضاوت، تمسخر یا رد‌شدن قرار می‌گیرد. برخلاف خجالت، اضطراب اجتماعی در کودکان حالتی مداوم و عمیق است که می‌تواند فعالیت‌های روزمره، مانند حضور در مدرسه یا صحبت‌کردن با معلم و دوستان را دشوار سازد.
کودکان دچار اضطراب اجتماعی صحبت نمی‌کنند، گریه و پرخاش می‌کنند و به والدین می‌چسبند
کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، ممکن است از صحبت در جمع، شرکت در بازی‌های گروهی و یا حتی برقراری تماس چشمی اجتناب کنند. این کودکان احساس می‌کنند همه به رفتار یا ظاهرشان توجه دارند و هر اشتباهی باعث تحقیر و تمسخر آن‌ها می‌شود. ترس اغلب با علائم جسمی همراه است، علائمی مانند قرمز‌شدن صورت، تعریق زیاد، لرزش دست‌ها، دل‌درد و حتی حالت تهوع. این علائم می‌توانند اضطراب را بیشتر کنند و به چرخه‌ای معیوب از اجتناب و ترس کودک دامن بزنند.
از نظر رفتاری، کودکان دچار اضطراب اجتماعی ممکن است گریه کنند، پرخاشگر شوند و به والدین چسبیده و یا حتی از صحبت امتناع کنند. نوجوانان ممکن است بیشتر منزوی شوند، از شرکت در فعالیت‌های اجتماعی اجتناب کنند و به دلیل ترس از قضاوت، در مدرسه یا محیط‌های جدید دچار مشکلات جدی شوند. مطالعات نشان داده‌اند که شروع اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً در سنین نوجوانی اتفاق می‌افتد، اما می‌تواند در کودکان کوچک‌تر نیز بروز کند.
تشخیص به موقع و درمان اختلال اضطراب اجتماعی در سنین پایین بسیار حیاتی است، زیرا بی‌توجهی به آن می‌تواند منجر به مشکلات روانی پیچیده‌تر، مانند افسردگی، افت تحصیلی و انزوا شود. حمایت خانواده و معلمان نیز نقشی کلیدی در روند درمان و بهبود کودکان و نوجوانان مبتلا به این اختلال دارد. شناخت علائم و درک ماهیت اختلال، به والدین کمک می‌کند تا با حساسیت و آگاهی، مسیر درمان را هموار کنند و فرصت رشد و شکوفایی را برای فرزندانشان فراهم آورند.
روش‌های درمان اختلال اضطراب اجتماعی
اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است یک بیماری مزمن روانی باشد، اما یادگیری مهارت‌های مقابله‌ای و روش‌های درمانی، می‌تواند به افزایش اعتمادبه‌نفس و بهبود توانایی تعامل با دیگران کمک کند. درمان اضطراب اجتماعی معمولاً ترکیبی از روان‌درمانی و دارودرمانی است.
بهترین درمان اضطراب اجتماعی ترکیبی از روان‌درمانی و دارودرمانی است
داروهایی که تعادل شیمیایی مغز را بهبود می‌بخشند، ممکن است توسط پزشک متخصص تجویز شوند تا علائم جسمی و روانی اضطراب کاهش یابد. تغییرات در سبک زندگی و تمرین مهارت‌های اجتماعی نیز به بهبود شرایط کمک می‌کند. اما بهترین درمان برای اضطراب اجتماعی، معمولاً روان‌درمانی رفتار شناختی همراه با مواجهه تدریجی با موقعیت‌های ترسناک است. این روش‌ها به فرد کمک می‌کنند ترس‌هایش را به تدریج کنترل کند و اعتماد به نفسش را افزایش دهد.
در برخی موارد، دارودرمانی برای برای اضطراب اجتماعی مکمل بسیار مؤثری است، به ویژه برای افرادی که اضطراب شدید یا علائم جسمی دارند. درمان گروهی و حمایت اجتماعی نیز نقش مهمی در روند بهبود ایفا می‌کند.
تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی توسط پزشک
آزمایش خاصی برای تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی وجود ندارد، اما پزشک معمولاً بر اساس معیارهای مندرج در نسخه‌ی پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (دی‌اس‌ام-5)، فرد را ارزیابی می‌کند. در صورت مراجعه، پزشک ممکن است در مورد موارد زیر سؤال کند:
علائم و نشانه‌ها
سابقه‌ی خانوادگی
سایر شرایط جسمی یا روانی
مشاوره درمانی
مشاوره شامل صحبت فردی یا گروهی، به‌صورت حضوری یا آنلاین است و به روش‌های زیر صورت می‌گیرد:
رفتاردرمانی شناختی (CBT): به شما کمک می‌کند افکار منفی را با افکار مثبت جایگزین کنید.
درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT): افراد یاد می‌گیرند با استفاده از ذهن‌آگاهی و راهبردهای رفتاری، در لحظه حضور داشته باشند و با وجود احساسات منفی، زندگی بر پایه‌ی ارزش‌های خود را ادامه دهند.
گروه‌درمانی یا گروه‌های حمایتی: آموزش مهارت‌های اجتماعی و مشاهده‌ی این‌که تنها نیستید. این گروه‌ها فضایی برای تمرین عملی فراهم می‌کنند.
درمان حساسیت‌زدایی یا مواجهه درمانی: در این روش، فرد به‌تدریج با موقعیت‌های اجتماعی روبه‌رو می‌شود تا ترس کاهش یابد.
دارو درمانی
دارو درمانی اختلال اضطراب اجتماعی، شامل استفاده از داروهای ضدافسردگی، مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و داروهای ضداضطراب است. این داروها به تعادل مواد شیمیایی مغز کمک می‌کنند و علائم اضطراب را کاهش می‌دهند. اما داروها معمولاً به‌تنهایی کافی نیستند و باید همزمان با روان‌درمانی مصرف شوند. همچنین، مصرف دارو باید تحت نظر پزشک باشد تا دوز مناسب و عوارض جانبی کنترل شود. واضح است که مصرف دارو بدون نظارت پزشک، عواقب جبران‌ناپذیری را به همراه دارد.
درمان دارویی اضطراب اجتماعی اغلب با دوز پایین آغاز می‌شود و به‌تدریج افزایش می‌یابد تا عوارض جانبی کاهش یابند. اگر با یک دارو نتیجه نگرفتید، پزشک داروی دیگری را پیشنهاد می‌کند. پزشک متخصص، مزایا و خطرها را با شما مرور می‌کند تا بهترین گزینه را انتخاب کنید.
تکنیک‌های شخصی برای کاهش اضطراب اجتماعی
علاوه بر درمان‌های تخصصی، فرد می‌تواند با انجام چند تکنیک ساده در زندگی روزمره، اضطرابش را کاهش دهد. راهکارهای شخصی به فرد کمک می‌کنند تا بهتر با اضطراب کنار بیاید و اعتماد به نفسش را افزایش دهد. درمان‌های خانگی، می‌توانند مکمل درمان‌های اصلی باشند.
نکاتی برای کاهش استرس و اضطراب:
تمرین تنفس عمیق
مدیتیشن و ذهن‌آگاهی
ورزش‌هایی مانند یوگا یا تای‌چی
پرهیز از کافئین و محرک‌ها
تنظیم برنامه‌ی منظم خواب
آشنایی با اضطراب و تأثیرات آن
صحبت با یک دوست، عضوی از خانواده یا فرد مورد اعتماد
شناخت نشانه‌ها و زمان مناسب برای درخواست کمک
تغذیه سالم و ورزش منظم برای بهبود کلی وضعیت روانی
مراجعه به درمانگر
اگرچه تغییر سبک زندگی درمان اصلی محسوب نمی‌شود، می‌تواند اضطراب روزمره را کاهش دهد. برخی توصیه‌ها شامل موارد زیرند:
ورزش منظم برای افزایش ترشح مواد شیمیایی مؤثر در بهبود خلق‌وخو
رژیم غذایی سالم شامل غلات کامل، سبزیجات و پروتئین‌های کم‌چرب
پرهیز از مصرف مکمل‌ها یا گیاهان دارویی که ممکن است با داروهای تجویزشده تداخل داشته باشند. 
اگر کسی از اطرافیانمان دچار اختلال اضطراب اجتماعی است، چه واکنشی نشان دهیم؟
اگر یکی از اطرافیانتان دچار بحران اضطراب اجتماعی است، باید با صبر، همدلی و حمایت به او کمک کنید. قضاوت‌نکردن، گوش‌دادن به احساسات، تشویق به درمان و حضور در کنار او در موقعیت‌های اجتماعی، می‌تواند مؤثر باشد. همچنین، از بیان جملات تحقیرآمیز یا تشویق به «قوی بودن» پرهیز کنید، این حرف‌ها معمولاً اضطراب را شدیدتر می‌کنند. به جای آن، با روش‌های آرام‌بخش، فضایی امن برای شخص ایجاد کنید.
اگر یکی از اطرافیانتان با اضطراب اجتماعی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند، از گفتن چنین جمله‌هایی پرهیز کنید:
«باید خودت را جمع و جور کنی!»
وقتی فردی دچار اضطراب است، اطرافیان با واکنشی طبیعی از او می‌خواهند آرام شود، اما این واکنش‌ها فقط اضطراب را وخیم‌تر می‌کند. شخص درگیر با اختلال اضطراب اجتماعی، خودش هم می‌خواهد آرام شود، اما نمی‌تواند.
«این افکار بیهوده را کنار بگذار. کسی حواسش به تو نیست!»
اضطراب اجتماعی، اختلالی فراگیر است. فرد در عمق ذهنش می‌داند که شاید دیگران به او هیچ توجهی ندارند، اما این آگاهی مانع از افکار مزاحم نمی‌شود.
«چرا اضطراب داری؟»
اگر فرد می‌دانست چرا مضطرب است، حتماً راه‌حلی برایش پیدا می‌کرد. با پرسیدن این سؤال فقط بر ناتوانی او تأکید می‌کنید. البته، انسان‌ها ذاتاً می‌خواهند علت مشکل را بفهمند و آن را حل کنند. این کاملاً طبیعی است.
در عوض، راه‌کارهای زیر را امتحان کنید:
با احساسات او همراه شوید.
اضطراب، اختلالی منطقی نیست. بنابراین واکنش منطقی، معمولاً تأثیری ندارد. به‌ویژه در لحظه‌ی بحران، بهتر است با احساسات فرد همراه شوید. صبور و مهربان باشید. به او یادآوری کنید که احساسش واقعیت دارد، اما گذرا است. می‌توانید بگویید: «می‌فهمم چه احساسی داری، ولی مطمئنم این فقط اضطرابی زودگذر است.»
تمرکز را از «علت» به «احساس» منتقل کنید.
به‌جای اینکه بپرسید «چرا مضطربی؟»، بپرسید «چه احساسی داری؟» و اجازه بدهید درباره‌ی نشانه‌های جسمی و افکارش صحبت کند. حرفش را قطع نکنید. اگر گریه می‌کند، بگذارید گریه کند. این کار می‌تواند فشار روحی‌اش را سریع‌تر کاهش دهد.
از تکنیک‌های حواس‌پرتی استفاده کنید.
پیشنهاد بدهید که با هم قدم بزنید، کتاب بخوانید یا بازی کنید. وقتی اضطراب شدید می‌شود، بازی با عزیزان ذهن مضطرب را منحرف می‌کند و باعث می‌شود که فرد به‌صورت طبیعی آرام شود. ضمن آن‌که برای بقیه هم سرگرم‌کننده است.
صبوری به خرج دهید.
صبر و شکیبایی، کلید اصلی مقابله با اضطراب است. تلاش کنید که عصبانی نشوید یا به فرد پرخاش نکنید. اجازه بدهید اضطراب به اوج خودش برسد و سپس، وقتی که آرام‌تر شد، به او کمک کنید وضعیت را منطقی‌تر درک کند.
در نهایت، می‌توانید شوخ‌طبع باشید.
خنده دشمن استرس است، درست مثل آب که آتش را خاموش می‌کند. بهتر است که در اوقات سخت باعث خنده‌ی آن‌ها شوید. مثلاً اگر می‌گویند: «همه نگاهم می‌کنند»، با خنده و شوخی جواب دهید: «خب حتماً تو خیلی مشهور هستی! باید از این شهرت کسب درآمد کنیم!»
اضطراب اجتماعی اختلالی آسان و ساده نیست، اما با صبر، عشق و درک متقابل می‌توان به فرد کمک کرد تا بهتر با آن کنار بیاید.
اضطراب اجتماعی چالش بزرگی است که با صبر، پیگیری و حمایت درست می‌توان آن را پشت سر گذاشت.
جمع‌بندی
اختلال اضطراب اجتماعی، با حس ترسی عمیق و پایدار از دیده‌شدن، می‌تواند مثل حصاری نامرئی اطراف زندگی فرد بپیچد و بسیاری از فرصت‌ها و لذت‌های ساده‌ی زندگی را از او دریغ کند. اما این حصار شکننده است، فقط باید راه درست مقابله را بشناسیم و به کمک درمان‌های تخصصی و مهارت‌های مؤثر، به تدریج دیوارهای ترس و نگرانی را فرو بریزیم.
تجربه‌ی هزاران نفر در سراسر جهان نشان می‌دهد که اگرچه اضطراب اجتماعی چالش بزرگی است، با صبر، پیگیری و حمایت درست می‌توان آن را درمان کرد و پشت سر گذاشت. تکنیک‌های ساده‌ی روزمره، کمک‌گرفتن از نزدیکان و پزشک متخصص، همگی ابزارهایی قدرتمند در اختیار فرد قرار می‌دهند تا دوباره اعتماد‌به‌نفس و آرامش خود را بازسازی کند.
مسیر غلبه بر اختلال اضطراب اجتماعی شاید پر از پیچ‌و‌خم باشد، اما هر گامی که به سمت مواجهه با ترس‌ها بردارید، شما را به زندگی آزادتر، با فرصت‌هایی بیشتر و شادی عمیق‌تر نزدیک می‌کند. بنابراین، اگر اضطراب اجتماعی را تجربه می‌کنید، بدانید که تنها نیستید و کمک‌گرفتن نه نشانه‌ی ضعف، بلکه نخستین قدم به سوی زندگی بهتر و کامل‌تر است. زندگی با اضطراب اجتماعی پایان راه نیست و شجاعت شما در مواجهه با مسیر غلبه، الهام‌بخش دیگر افرادی خواهد بود که هنوز اول راه هستند.