پیام مازند - بیش از 100 طراحی، پاستل، آبرنگ و چاپ آثار «پیر آگوست رونوار»، نقاش نامدار فرانسوی که مدت‌ها از نظر پنهان مانده بودند در نیویورک به نمایش گذاشته می‌شوند.
به گزارش ایسنا، اوایل سال جاری میلادی، زنی ساکن پنسیلوانیا یک اثر هنری طراحی شده با ذغال را فقط با قیمت 12 دلار از یک حراجی محلی خرید. چیزی در این طراحی برای این زن آشنا بود؛ بنابراین با یک کارشناس آثار هنری تماس گرفت. پاسخ این بود: «تبریک می‌گویم!» و بنابراین این زن یکی از طراحی‌های «پیر آگوست رنوار» را به دست آورده بود. این اثر هنری اکنون ممکن است ارزشی شش‌رقمی داشته باشد.
داستان کشف دوباره و ناخواسته آثار هنرمندان مشهور چندان نادر نیست، اما در مورد طراحی «رنوار» این موضوع کمی معنادارتر است، چراکه این بخشی از آثار اوست که تا حد زیادی توسط مجموعه‌داران و متصدیان نمایشگاه‌ها نادیده گرفته شده است. در واقع، آخرین باری که نمایشگاهی اختصاصی برای آثار کاغذی «رنوار» برگزار شد، سال 1921، یعنی دو سال بعد از درگذشت این هنرمند بود.
«موزه و کتابخانه مورگان» واقع در نیویورک، این وقفه طولانی را با نمایشگاهی با عنوان «طراحی‌های رنوار» در پاییز پیش‌رو از بین می‌برد و همان‌طور که وعده داده شده، بیش از 100 طراحی، پاستل، آبرنگ و چاپ از این هنرمند قرن نوزدهم و بیستم گرد هم خواهند آمد.
یکی از دلایل بی‌توجهی به طراحی‌های رنوار ممکن است صرفا کثرت نقاشی‌های او باشد. «رنوار» زندگی طولانی داشت و بی‌وقفه کار کرد؛ برآوردها نشان می‌دهد که او حدود 4,000 نقاشی خلق کرده است از ماجراجویی‌های امپرسیونیستی‌اش در کنار «مونه» و دیگران و حتی دوره‌های مختلفی که در آن‌ها به کلاسیک‌گرایی، «روبنس»، «تیسین»، هنر پرزرق‌وبرق فرانسوی قرن هجدهم و نوعی مدرنیسم شخصی روی آورد را شامل می‌شود. به‌طور خلاصه، آثار او بسیار گسترده‌اند. یکی از فرضیات نمایشگاه «مورگان» این است که طراحی‌ها می‌توانند به ما در درک این دوره‌ها کمک کنند.
«کالین بیلی»، مدیر این نمایشگاه، در ایمیلی نوشت: «برخلاف دگا یا سزان، استفاده رنوار از طراحی پراکنده و تنها به‌تازگی مجموعه آثار کاغذی او فهرست‌بندی شده‌اند. ممکن است تا 1,000 اثر کاغذی وجود داشته باشد که برخی هنوز پیدا نشده‌اند.»
نوآوری اولیه رنوار شاید این بود که احساس و شهود خود را مستقیما روی بوم می‌آورد، اما او در زمان‌های دیگری دوباره به طراحی بازمی‌گشت.
«بیلی» توضیح داد: «از آنجا که در اوایل دهه 1860 در مدرسه هنرهای زیبا آموزش دیده بود، او همیشه طراحی را بنیادی می‌دانست و این را به‌ویژه در بازگشتش به طراحی در اواخر دهه 1870 و 1880 می‌بینیم.»
«بیلی»، که اکنون دهمین سال مدیریت خود در «موزه مورگان» را می‌گذراند، سه دهه است که روی آثار «رنوار» کار می‌کند و شاهد گسترش مجموعه آثار کاغذی این هنرمند در این مؤسسه بوده است. با این حال، این نمایشگاه به امانت گرفتن آثار نیازمند بوده است که از جمله آن‌ها به امانت گرفتن آثار از موزه هنرهای زیبای بوستون، موزه متروپولیتن نیویورک، موزه نلسون ـ اتکینز کانزاس سیتی، موزه آلبرتینا وین و بیشترین تعداد از موزه اورسی پاریس که همکار اصلی این نمایشگاه بوده و قرار است از مارس تا ژوئیه 2026 میزبان «طراحی‌های رنوار» باشد، می‌توان اشاره کرد.
نمایشگاه به‌صورت موضوعی سازمان‌دهی شده و مطالعات آکادمیک رنوار، طرح‌های زندگی مدرن، و پرتره‌ها (چه رسمی و چه غیررسمی) را پوشش می‌دهد. می‌توان گفت که این نمایشگاه آثار نهایی رنوار را در کنار طراحی‌های مقدماتی آن‌ها دوباره متحد می‌کند. در اینجا، موزه اورسی دو اثر کلیدی را ارائه می‌دهد: «رقص در روستا»(1883) و «محاکمه پاریس»(1914).
«بیلی» گفت: «بریت موریسو در سال 1886 میلادی به تماشای خصوصی طراحی‌های رنوار دعوت شد. او بسیار تحت‌تاثیر قرار گرفت و در دفتر خاطراتش یادداشت کرد که بسیار مطلوب خواهد بود اگر عموم مردم که تصور می‌کردند امپرسیونیست‌ها با بیشترین سهل‌انگاری کار می‌کنند بتوانند چنین طراحی‌هایی را ببینند.»
او افزود: «به نوعی، نمایشگاه ما پاسخی به همین بینش اوست.»
«پیر آگوست رنوآر» در سال 1841 در فرانسه متولد شد. رنگ‌های زنده تابلوهای نقاشی «رنوآر» رنجی که این هنرمند به خصوص در سال‌های پایانی عمرش متحمل شد را پنهان کرده است.
او در سن 21 سالگی وارد مدرسه هنرهای زیبای پاریس شد و توسط «چارلز گلایر» تعلیم دید. در آنجا بود که با «کلود مونه»، «آلفرد سیسلی» و «فردریک بازیل» آشنا و دوست شد.
«رنوآر» در کنار این نقاش‌ها به عنوان یکی از مهم‌ترین هنرمندان امپریسیونیست شناخته می‌شود. حتی با اینکه تابلوهای نقاشی او همچون دوستانش در ابتدا از سوی مردم و آکادمی رد شدند، «رنوآر» با گذشت زمان به یکی از تحسین‌شده‌ترین هنرمندان نسل خود تبدیل شد. محبوبیتی که تا به امروز همچنان باقی مانده است.
موضوع نقاشی‌های «رنوآر» اغلب مردم و منظره بودند و دوستانش را به عنوان مدل نقاشی‌هایش انتخاب می‌کرد. همان‌طور که گفته شد به رغم مقاومت‌های اولیه در برابر آثار «رنوآر»، نقاشی‌های او به رسمیت شناخته شدند و مورد تحسین قرار گرفتند. حتی دولت فرانسه یکی از نقاشی‌های او را خرید. همه چیز به خوبی پیش می‌رفت اما متاسفانه در سال 1899 به بیماری روماتیسم مفصلی مبتلا شد. این بیماری سبب درد و تورم زیاد در مفاصل و در مواردی سبب تغییر شکل مفاصل می‌شود. دست‌های «رنوآر» دچار تغییر شکل مفصلی شده بودند. به دنبال این بیماری، حرکت «رنوآر» محدود شد و هر حرکت برای او درد و تلاش زیادی را به همراه داشت.
با وجود این موضوع، «رنوآر» خلق تابلوهای نقاشی را تا پایان عمرش یعنی تا سال 1919 ادامه داد. او تابلوهای نقاشی خلق کرد که با توجه به اینکه حرکت دادن مچ‌هایش برایش کاری دشوار و دردناک بوده است، به طور حیرت‌آوری زیبا به تصویر کشیده شده‌اند.