پیام مازند - خبرآنلاین / روشْنی دِوی (Roshni Devi)، زنی 70 ساله از هند، با ورود به دنیای وزنه‌برداری، نه تنها بر محدودیت‌های آرتروز زانو غلبه کرده، بلکه به نمادی از الهام و استقامت تبدیل شده است. داستان او نشان‌دهنده قدرت اراده و تأثیر شگفت‌انگیز ورزش بر کیفیت زندگی است.
روشْنی که در 68 سالگی با تشخیص آرتروز در هر دو زانو با مشکلات حرکتی شدیدی مواجه بود، زمانی ایستادن، راه رفتن و بالا رفتن از پله‌ها را غیرممکن می‌دید. اما با تشویق پسرش، او قدم به باشگاهی گذاشت که زندگی‌اش را برای همیشه تغییر داد. حالا، با گذشت دو سال، او روزانه تمرینات ددلیفت 60 کیلوگرمی، اسکوات 40 کیلوگرمی و لگ پرس 100 کیلوگرمی انجام می‌دهد! و حتی با لباس سنتی در باشگاه تمرین می‌کند.
آغازی با قدم‌های کوچک/ ثبات، کلید موفقیت روشْنی
برخلاف تصور رایج که تمرینات باشگاهی برای سالمندان مبتلا به آرتروز خطرناک است، روشْنی با تمرینات ساده شروع کرد: یادگیری نحوه نشستن صحیح، انجام اسکوات با وزن بدن و تقویت تعادل. در ابتدا، حتی راه رفتن روی تردمیل برایش چالش‌برانگیز بود. اما با ثبات و پشتکار، بدن او به تدریج پاسخ داد؛ سفتی و گرفتگی مفاصل کاهش یافت، وضعیت بدنش بهبود پیدا کرد و اعتماد به نفسش روز به روز بیشتر شد.
پزشکان تأکید می‌کنند که وزنه‌برداری در سنین بالا ، برخلاف باور عمومی، می‌تواند به تقویت عضلات و افزایش تراکم استخوان کمک کند. این امر فشار روی مفاصل را کاهش داده و از آن‌ها محافظت می‌کند. برای روشْنی، بلند کردن وزنه‌های سنگین‌تر نه تنها به زانوهایش آسیب نزد، بلکه آن‌ها را قوی‌تر کرد. به گفته پزشکان، او به هیچ دارویی نیاز ندارد و فقط باید ورزش را ادامه دهد.
موفقیت روشْنی نه بخاطر شدت تمرینات، بلکه به دلیل ثبات و تداوم اوست؛ که هر روز، حتی در روزهایی که کم‌انرژی بود، در باشگاه حاضر می‌شد. مربیانش می‌گویند که این تعهد روزانه، استقامت او را ساخت و نحوه واکنش بدنش به درد را تغییر داد.
"مادر وزنه‌بردار" و الهام‌بخشی به دیگران
روشْنی که حالا با لقب "مادر وزنه‌بردار - Weightlifter mummy" شناخته می‌شود، نه تنها درد مفاصل را پشت سر گذاشته، بلکه استقلال و عزت نفس خود را بازیافته است. او می‌تواند بدون ترس از افتادن راه برود، با نوه‌هایش بازی کند و حتی دوباره چهارزانو بنشیند. خودش می‌گوید: «احساس می‌کنم از 60 سالگی‌ام جوان‌ترم.»
پزشکان با اشاره به داستان روشْنی، تأکید می‌کنند که ورزش برای افراد مبتلا به آرتروز، اگر با نظارت پزشکی و پیشرفت تدریجی انجام شود، نه تنها بی‌خطر است، بلکه ضروری است. هدف این است که بدن به اندازه کافی قوی شود تا بدون نیاز به مُسکن حرکت کند.
داستان روشْنی دوی یادآور این است که سن، بیماری یا محدودیت‌ها نمی‌توانند مانع بازآفرینی زندگی شوند. او با بلند کردن هر وزنه، نه تنها بدنش را تقویت می‌کند، بلکه به هزاران نفر نشان می‌دهد که با اراده و نظم، هر چیزی ممکن است.
